- Jaaaaaaaaaaaaaaa! Ja mam szczęśliwy bilet i siedzę obok ciebie, cieszysz się? - Wrona aż podskakiwał.
- Cieszę się, nawet bardzo! - uśmiechnęłam się do niego, a później zwróciłam się do reszty szeptem. - Nie chce się ktoś z nim zamienić? - wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Andrzej się naburmuszył troszeczkę. Pogłaskałam go i ostatecznie leciałam z nim. Zasnęłam zaraz na początku lotu i przespałam cały, więc Wronek nie miał ze mnie zbyt wiele pożytku. Po podróży byłam taka przymulona, że rozruszałam się dopiero na treningu, kiedy latałam za piłkami. Panowie postanowili, że dzisiaj z nimi też troszeczkę pogram oprócz sędziowania, więc rozgrzałam sobie mięśnie i zaczęłam a nimi grać. Wyobijali mnie, bardzo. Będę miała siniaki na całym ciele.
- Wypadasz z formy. - syknął mi w ucho Wronek.
- Odezwał się ten który miał dzisiaj skuteczność 10%. - odpyskowałam mu, bo jakaś wkurzona chodziłam cały dzień. Wyżyłam się na piłce, ale jakoś nie miałam ochoty na rozmowę z nikim. W hotelowym pokoju zamknęłam się na klucz i nie odpowiadałam na sms-y siatkarzy, a wszystkie połączenia od nich odrzucałam. W końcu postanowili całą pielgrzymką przyjść pod drzwi mojego pokoju. Pukanie nie pozwalało mi spać. Wstałam z łóżka. Boso, w szarych spodniach od dresu, czarnej koszulce w rozwalonym koku i z rozmytym makijażem otworzyłam im drzwi.
- Czego? - warknęłam. Ujrzałam kilka par oczu.
- Mamy coś dla ciebie. - oznajmił Michał Kubiak.
- Nie zawracajcie mi dupy, ok? - powiedziałam niemiło.
- Lody czekoladowe, milka i chipsy cebulowe też nie są miło widziane? - zapytał Wrona i razem z Fabianem pokazali ukryte za plecami słodycze.
- No dobraaa... Wejdźcie. - stwierdziłam. Mój pokój zaludnili: Kubiak, Wrona, Drzyzga, Nowakowski, Kurek i Ignaczak. Wyciągnęli wszystko na stolik i rozsiedli się w kółeczku.
- Czemu zawdzięczam waszą wizytę? - zapytałam otwierając paczkę chipsów i siadając między Andrzejem i Fabianem.
- Booo..
- Chodzisz zła jak osa. - dokończył za Nowakowskiego Kurek.
- I co w związku z tym? Każdy może mieć gorszy dzień. - odparłam.
- Kobiety nawet raz na miesiąc regularnie. - powiedział Wrona zanim zdążył ugryźć się w język.
- Śmieszy cie to Wrona? - zapytałam coraz bardziej wkurzona.
- On nie miał nic złego na myśli. - powiedział Cichy.
- Ty go bronisz? No to proszę. - wstałam otworzyłam drzwi i dodałam. - Dziękuję wam za przemiłą wizytę, ale jednak musicie się wyspać. - popatrzyłam na nich wyczekująco.
- Jest dziewiętnasta kobieto. - szepnął Michał. Zaczynałam się robić purpurowa ze złości.
- Panowie. - powiedział Igła ostrzegawczym tonem, a do mnie zwrócił się spokojnie. - Aluś, usiądź z nami i spędźmy razem trochę czasu. - poprosił.
- Nie chcecie wyjść to spoko, sama stąd pójdę. - rzekłam i wyszłam z pokoju. Udałam się do Bartmana. Zapukałam do pokoju, ale nikt nie odpowiadał. Weszłam więc.
- Zbysiu, mogę? - krzyknęłam w stronę pokoju. Odpowiedziała mi cisza. Nie było go na łóżku, więc zamknęłam drzwi i ułożyłam się w łóżku któregoś z chłopaków. Załączyłam TV i nie wiedząc kiedy zasnęłam.
Obudził mnie budzik. Chciałam go wyłączyć, ale nie mogłam znaleźć mojego telefonu. Podniosłam się na łóżku. Po prawej stronie było łóżko i ktoś na nim spał. Nie byłam w swoim pokoju. Jeśli nie w moim to w czyim? Twarz wielkoluda odwróciła się w moją stronę.
- Dzień dobry. - usłyszałam od Bartmana.
- Heeej? - ziewnęłam. - Co ja tutaj robię i gdzie jest Kubi? - zapytałam.
- Wyszedłem wczoraj wieczorem z łazienki z myślą, że dołączę do imprezy chłopaków w twoim pokoju, ale zastałem cie w łóżku Michała. Nikt nie miał serca cię budzić iii... Chyba się troszkę bali, ale nie wiem czego, no i tak wyszło, że ty spałaś tutaj, a Michał u ciebie. Koniec historii. - Opowiadał zaspany atakujący.
- No to teraz wstajemy i na trening. - powiedziałam i szybko powędrowałam do siebie do pokoju. Wpadłam przez drzwi i ujrzałam smacznie śpiącego Kubiaka. - Wstawaj! - krzyknęłam. Biedaczysko tak sie przestraszył, że spadł z łóżka.
- Co? Kto? Gdzie? - pytał wstając i rozglądając się na boki.
- Ty. Teraz. Wstajesz i idziesz do siebie się ubrać. - powiedziałam, widząc, że siatkarz był w samych bokserkach.
- Bożeeeee, kobieto jesteś nieznośna. - powiedział idąc do drzwi z koszulką i spodenkami w ręce. Rzuciłam w niego poduszką. - Ała!
- Nikt nie kazał wam wczoraj do mnie przychodzić.
- Martwimy się...
- Spadaj! - przerwałam mu. Nie mam pojęcia dlaczego mnie tak wszystko denerwowało. Planowałam wyżyć się na treningu. Wskoczyłam więc w czysty dres i pobiegłam na śniadanie. Dosiadłam się do wujka. Nikt nie raczył mnie zaczepić.
- O której trening? - zapytałam.
- Za godzinę. - uzyskałam odpowiedź od Fabiana. Postanowiłam iść biegać. Pół godzinki wystarczyło by mnie rozluźnić. Idealnie zdążyłam na trening zrobiłam z nimi rozgrzewkę i poszłam na siatkę sędziować. To wtedy zdałam sobie sprawę, dlaczego jestem na nich taka zła. Przerwa od treningów nie wzmocniła ich tak jak myśleliśmy. Spadła im forma. Zaczęłam po nich krzyczeć, żeby dali z siebie wszystko na treningu. Nie byłam jednak zadowolona z wyników...
- Czemu się nas tak uczepiłaś dzisiaj? Przecież dajemy z siebie wszystko. - zapytał Wrona obejmując mnie ramieniem kiedy szliśmy do szatni.
- Bo widzę spadek formy. To, że pokonaliście Amerykanów nie znaczy, że z Bułgarami tez wam pójdzie jak z płatka, szczególnie że grają u siebie i mają doping publiczności. - powiedziałam spokojnie, ale odtrąciłam jego ramię i przyspieszyłam kroku.
- Spokojnie Ala, damy radę. - powiedział kiedy już byłam parę kroków przed nim. Nie odwróciłam się, tylko pomyślałam: "mam nadzieję".
***
13 lipca 2013r.Właśnie zabrzmiał ostatni gwizdek meczu Polska - Bułgaria. Przegraliśmy. Drugi raz na bułgarskiej ziemi. Odpadamy z Ligi Światowej. Gorycz porażek czuję na języku. Wrona przyszedł się przytulić. Pogłaskałam go po plecach. Fabian także, a później cała drużyna. Wyglądali jakby uszło z nich powietrze.
Już po pierwszej porażce wyglądali jakby ktoś ich zmielił w bułgarskiej maszynce do mięsa. Teraz wyglądają milion razy gorzej. Szkoda mi ich. Przez ostatnie dni bardzo pracowali wiedząc, że miałam rację z ich podejściem. Nie udało się. Przetrawimy tę porażkę i do kolejnego turnieju staniemy z głowami wysoko podniesionymi w górę. Ja będę ich wspierać i towarzyszyć. Kocham moją rodzinę.
Po krótkiej odprawie w szatni wszyscy udaliśmy się do hotelu. Nikt nie rozmawiał. Nikt się nie śmiał. W autokarze była przerażająca cisza. Na hotelowym korytarzu nie mijał mnie rozchichotany Bartek, zakręcony Dzik czy bardzo głośny Zbyszek. Wszyscy siedzieli u siebie w pokojach. Sami. Ze swoimi myślami.
Postanowiłam im dzisiaj nie przeszkadzać. Położyłam się do łóżka lecz nie mogłam zasnąć. Ktoś zapukał. Wstałam otworzyć drzwi. Zobaczyłam Andrzeja. W samych spodenkach, boso. Odsunęłam się od drzwi nic nie mówiąc i wpuszczając go do środka. Spojrzałam na zegarek. 3 nad ranem. Super, jutro będziemy zombie.
- Przepraszam, że ci przeszkadzam. - szepnął. - Nie chciałem cię budzić.
- Nie spałam. - odparłam. - Siadaj. - wskazałam na łóżko i sama usiadłam po turecku patrząc na niego. Taki bezbronny Wrona, że bałam się go dotknąć, bo myślałam, że rozpadnie się pod moimi rękami. Rozkruszy się.
- Kłamałem Ala. - szepnął. Wmurowało mnie.
- Andrzej, ale...
- Daj mi powiedzieć, proszę. - przerwał mi. - Kłamałem, kiedy mówiłem, że wszystko po staremu i że jesteś tylko moją przyjaciółką. Ja nie wiem co mnie do ciebie ciągnie, staram się odegnać to uczucie i traktować cię jak siostrę, ale nie potrafię. - westchnął. - Wiem, że ty nie czujesz do mnie tego co ja do ciebie. Staram się nie okazywać ci nic więcej niż tylko przyjaźni, ale gdy widzę cię jak cierpisz, jesteś smutna, wesoła to wtedy... Mam ochotę chwycić cię w moje ramiona i nie puszczać. - popatrzył w moje oczy. Patrzyłam na niego osłupiała. - Jesteś bardzo ważną osobą w moim życiu i nie chcę cie stracić. Dlatego postanowiłem więcej ciebie i siebie nie okłamywać, bo tak robią przyjaciele. Mówią sobie wszystko. Wiem, że nie mogę liczyć na więcej. Po prostu cię kocham, Ala. - szepnął i musnął opuszkami palców mój policzek. Odsunęłam się gwałtownie, zbyt gwałtownie. Zobaczyłam jego zbolałą minę. Czemu poczułam motyle w brzuchu?!
- Andrzej. - przybliżyłam się do niego i dotknęłam jego ramienia. - Nie wiem dlaczego tak mam, że odpycham facetów na granicę przyjaźni. Też chciałabym więcej i wiem, że jesteś jednym z tych wyjątkowych facetów. Nic nie obiecuję, ale też cię kocham. Może nie tak silnie jak ty mnie, ale kocham cię i nie pozwolę cię skrzywdzić. - wyrzuciłam z siebie jakieś moje nieokiełznane myśli.
- Ala, czy ty właśnie..
- Nie będziemy razem na razie, ale chcę cię zauważyć jako kogoś więcej niż tylko przyjaciela. - westchnęłam. Wziął mnie w objęcia. Pocałował w czoło. Poczułam się bezpiecznie. Łzy nie wiem skąd same popłynęły po policzkach.
- Marzyłem o tym, żeby wziąć cię w ramiona i wyżalić się od momentu ostatniego gwizdka. - szepnął mi we włosy. Uśmiechnęłam się słabo.
- Chodźmy spać. - powiedziałam. Zaczął się zbierać. - Wolisz Fabiana? - zapytałam kiedy był przy drzwiach. Uśmiechnął się promiennie.
Następnego ranka wstaliśmy i poszliśmy na ostatnie śniadanie w Bułgarii. Zachowując się jak idealni przyjaciele w wyśmienitych humorach starający się zachować pozory jednak z magicznym przyciąganiem. Usiedliśmy z Igłą i Fabianem. Im również udzielił się dobry humor. Zadzwonił jednak mój telefon.
- Przepraszam was na chwilę. - powiedziałam do chłopaków i poszłam odebrać. - Tak, słucham?
- Alicja Ignaczak? - zapytał damski głos.
- Tak, przy telefonie.
- Wiem, że mieliśmy informować dopiero w sierpniu, ale co do pani nie mamy żadnych wątpliwości. - usłyszałam.
- Przepraszam, ale nie rozumiem.
- Och przepraszam, zapomniałam się przedstawić. - kobieta się zmieszała. - Tutaj Agnieszka Nowak, Sekretarka zarządu klubu DevelopRes. Została pani naszą nową przyjmującą. Gratulujemy! - wmurowało mnie. - Prosimy się stawić do hali Podpromie w Rzeszowie 1 sierpnia o godzinie 15 na pierwsze zebranie. - słyszałam że się kobieta uśmiecha. Zakończyłam rozmowę odwróciłam się w stronę chłopaków promiennie.
- Jestem nową przyjmującą K.S. Developres Rzeszów! - powiedziałam. Automatycznie wszystkim poprawiłam humor. Rzucili się na mnie z uściskami. Tonęłam w morzu rąk z świadomością, że wygrałam. W ciągu kilku dni dwie porażki i jedno, wielkie zwycięstwo!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz